«Είναι ήδη γνωστό ότι τα κέντρα επιβράβευσης του εγκεφάλου επηρεάζουν την όρεξή μας για φαγητό, με αποτέλεσμα πολλές φορές να τρώμε όχι επειδή το έχει ανάγκη ο οργανισμός μας, αλλά από λαιμαργία», δήλωσε ο δρ Ντοντ στην «Ντέιλι Μέιλ». «Αυτό συμβαίνει διότι το σύστημα κανναβινοειδών του εγκεφάλου, αυτό δηλαδή που ενεργοποιεί την ηδονή, επηρεάζεται από συγκεκριμένους παράγοντες, οι οποίοι το ενθαρρύνουν να αύξησει την επιβράβευση για την κατανάλωση φαγητού», προσέθεσε. «Η αιμοπρεσίνη, ωστόσο, αναχαιτίζει αυτούς τους παράγοντες και μειώνει σημαντικά την επιβράβευση από την κατανάλωση περιττών τροφίμων», εξήγησε ο δρ Ντοντ.
Με πρόσφατό τους άρθρο στην ακαδημαϊκή «Επιθεώρηση της Νευροεπιστήμης», οι δρ Λάκμαν και Ντοντ αναφέρονται σε πειράματα που πραγματοποίησαν σε ποντίκια, τα οποία έδειξαν πως η χορήγηση αιμοπρεσίνης μειώνει την όρεξη στα τρωκτικά, δίχως να προκαλεί αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Παρά ταύτα, οι ίδιοι παραδέχονται ότι μια συνθετική μορφή της ουσίας έκανε τα ποντίκια να καθαρίζονται νευρικά και να αυτοτραυματίζονται. «Προσπαθούμε πλέον να κατανοήσουμε τα αίτια της παρενέργειας από τη χορήγηση συνθετικής αιμοπρεσίνης στα ποντίκια», υποστήριξε ο δρ Ντοντ. «Παράλληλα, όμως, εξακολουθούμε να μη γνωρίζουμε σε ποια ακριβώς περιοχή του εγκεφάλου παράγεται η αιμοπρεσίνη», πρόσθεσε. Ο δρ Ντοντ, πάντως, πιστεύει ότι η ανεύρεση τρόπων διέγερσης της παραγωγής αιμοπρεσίνης από τον ίδιο μας τον οργανισμό πρέπει στην παρούσα, τουλάχιστον, φάση να αποτελεί προτεραιότητα, και αυτό διότι ενδέχεται να χρειαστούν αρκετά χρόνια έρευνας για την παραγωγή συνθετικής αιμοπρεσίνης η οποία δεν θα έχει παρενέργειες για τον άνθρωπο.
