Η Σημερινή θλιβερή ελληνική πραγματικότητα έχει στην ούγια της, το ονοματεπώνυμο μιας ολόκληρης γενιάς Η βίαιη και για πολλούς προδιαγεγραμμένη προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στον περιβόητο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι τυπικά το τέλος της περιόδου της μεταπολίτευσης. Η ιστορική αυτή διαδρομή σφραγίστηκε από ένα τρόπο ζωής και σκέψης, που τελικά μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία, που είναι πρώτα θεσμική, μετά πολιτισμική και τέλος οικονομική. Τα συνθήματα για έναν προδομένο Ελληνικό λαό, ο οποίος παρασύρθηκε και εξαπατήθηκε από το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, είναι απλά μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού απ’ το πρόβλημα. Μαζί και οι ελαφρές και πρόχειρες αναλύσεις, αλλά και οι αφελείς διαχωρισμοί που καταλήγουν πως στην Ελλάδα είναι άλλο ο λαός και άλλο οι πολιτικοί του ηγέτες. Οι αναλυτές αυτοί προφανώς αγνοούν τις κοινωνικές ζυμώσεις και διεργασίες. Κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τους άρχοντες, σε τοπικό η κεντρικό επίπεδο, που του αξίζουν. Αυτό συμβαίνει κατά την άποψη μου, είτε γιατί κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη τους, είτε γιατί έτσι το θέλει, είτε ακόμα και γιατί τους ανέχεται. Η σημερινή θλιβερή ελληνική πραγματικότητα έχει στην ούγια της, το ονοματεπώνυμο μιας ολόκληρης γενιάς. Είναι η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε ηλικία μεταξύ 50-60 χρονών. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια έχρησε ηγέτες της ανθρώπους αυτής της γενιάς, δίνοντας τους εντολή να την οδηγήσουν στην πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία. Οι χειρισμοί τους όμως την οδήγησαν με μία βίαιη μετάβαση από την καταπίεση που προηγήθηκε της μεταπολίτευσης, στην ελευθεριότητα και την ασυδοσία. Στην πλήρη παρανόηση και το εκφυλισμό, της έννοιας της Δημοκρατίας. Κυριάρχησαν στον τόπο μας τα τελευταία 30 χρόνια, ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, η καλοπέραση με δανεικά, το βόλεμα των κομματικών «ημετέρων», η απαξίωση κάθε αξιολογικής διαδικασίας, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, η μίζα, o άκρατος υπερκαταναλωτισμός, τα κάθε λογής σκάνδαλα και η αδιαφορία για την πνευματική και θρησκευτική ανάταση. Αυτά κατόρθωσε να αφομοιώσει η κοινωνία μας, αλλά ούτε ένα θετικό από την οργάνωση των Δυτικών κοινωνιών, όπως η συστηματοποίηση, πειθαρχία, η πολιτιστική καλλιέργεια, ο σεβασμός σε νόμους και θεσμούς. Όχι μόνο διατήρησε αλλά ανέπτυξε και όλα τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Θεσμοθέτησε το μπαξίσι και δημιούργησε ανάγκη για μόνιμη αναζήτηση προστατών. Όλα αυτά δόθηκαν κληρονομιά στην σημερινή φοβισμένη γενιά, που έχει όνειρο – μέχρι σήμερα - μία θέση στο δημόσιο. Μια γενιά που οι εξελίξεις την αναγκάζουν να βιώνει την πραγματικότητα διαφορετικά από ότι οι προηγούμενες και έτσι αποστασιοποιείται από τα κοινά. Αυτό είναι το μεγάλο μας λάθος. Υπάρχουν ακόμα ανεξάρτητες φωνές και δυνάμεις της γενιάς των σημερινών 30άρηδων, που πρέπει να αποτελέσουν τις νέες ελίτ στον πολιτικό, επιχειρηματικό, κοινωνικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό χώρο. Είναι αυτοί που θα επανιδρύσουν τη χώρα, και όχι αυτοί που μας κυβερνούν από εικοσαετίας και μέχρι σήμερα, υποπροϊόντα του κομματικού σωλήνα, υπηρέτες μιας φαύλης πολιτικής κατάστασης, στην οποία κυριαρχούν οι φθαρμένες πολιτικές παρατάξεις. Οι Έλληνες της μεταπολίτευσης φθάσαμε στην Ύβρη και βιώνουμε ήδη τη Νέμεση. Αν τώρα αμέσως δεν γίνουν σαρωτικές αλλαγές, ρήξεις και ανατροπές, αν δεν αναβιώσουν και δεν προστατευθούν οι θεσμοί, θα ζήσουμε την Τραγωδία δίχως την Κάθαρση.
http://www.thebest.gr
Η Σημερινή θλιβερή ελληνική πραγματικότητα έχει στην ούγια της, το ονοματεπώνυμο μιας ολόκληρης γενιάς Η βίαιη και για πολλούς προδιαγεγραμμένη προσφυγή της ελληνικής κυβέρνησης στον περιβόητο μηχανισμό στήριξης της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι τυπικά το τέλος της περιόδου της μεταπολίτευσης. Η ιστορική αυτή διαδρομή σφραγίστηκε από ένα τρόπο ζωής και σκέψης, που τελικά μας οδήγησε στη σημερινή χρεοκοπία, που είναι πρώτα θεσμική, μετά πολιτισμική και τέλος οικονομική. Τα συνθήματα για έναν προδομένο Ελληνικό λαό, ο οποίος παρασύρθηκε και εξαπατήθηκε από το διεφθαρμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα, είναι απλά μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού απ’ το πρόβλημα. Μαζί και οι ελαφρές και πρόχειρες αναλύσεις, αλλά και οι αφελείς διαχωρισμοί που καταλήγουν πως στην Ελλάδα είναι άλλο ο λαός και άλλο οι πολιτικοί του ηγέτες. Οι αναλυτές αυτοί προφανώς αγνοούν τις κοινωνικές ζυμώσεις και διεργασίες. Κάθε λαός έχει τους ηγέτες και τους άρχοντες, σε τοπικό η κεντρικό επίπεδο, που του αξίζουν. Αυτό συμβαίνει κατά την άποψη μου, είτε γιατί κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέπτη τους, είτε γιατί έτσι το θέλει, είτε ακόμα και γιατί τους ανέχεται. Η σημερινή θλιβερή ελληνική πραγματικότητα έχει στην ούγια της, το ονοματεπώνυμο μιας ολόκληρης γενιάς. Είναι η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου, αυτοί που σήμερα βρίσκονται σε ηλικία μεταξύ 50-60 χρονών. Η ελληνική κοινωνία τα τελευταία 30 χρόνια έχρησε ηγέτες της ανθρώπους αυτής της γενιάς, δίνοντας τους εντολή να την οδηγήσουν στην πραγματική ελευθερία και ανεξαρτησία. Οι χειρισμοί τους όμως την οδήγησαν με μία βίαιη μετάβαση από την καταπίεση που προηγήθηκε της μεταπολίτευσης, στην ελευθεριότητα και την ασυδοσία. Στην πλήρη παρανόηση και το εκφυλισμό, της έννοιας της Δημοκρατίας. Κυριάρχησαν στον τόπο μας τα τελευταία 30 χρόνια, ο εύκολος και γρήγορος πλουτισμός, η καλοπέραση με δανεικά, το βόλεμα των κομματικών «ημετέρων», η απαξίωση κάθε αξιολογικής διαδικασίας, η κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, η μίζα, o άκρατος υπερκαταναλωτισμός, τα κάθε λογής σκάνδαλα και η αδιαφορία για την πνευματική και θρησκευτική ανάταση. Αυτά κατόρθωσε να αφομοιώσει η κοινωνία μας, αλλά ούτε ένα θετικό από την οργάνωση των Δυτικών κοινωνιών, όπως η συστηματοποίηση, πειθαρχία, η πολιτιστική καλλιέργεια, ο σεβασμός σε νόμους και θεσμούς. Όχι μόνο διατήρησε αλλά ανέπτυξε και όλα τα κατάλοιπα του ραγιαδισμού της περιόδου της Τουρκοκρατίας. Θεσμοθέτησε το μπαξίσι και δημιούργησε ανάγκη για μόνιμη αναζήτηση προστατών. Όλα αυτά δόθηκαν κληρονομιά στην σημερινή φοβισμένη γενιά, που έχει όνειρο – μέχρι σήμερα - μία θέση στο δημόσιο. Μια γενιά που οι εξελίξεις την αναγκάζουν να βιώνει την πραγματικότητα διαφορετικά από ότι οι προηγούμενες και έτσι αποστασιοποιείται από τα κοινά. Αυτό είναι το μεγάλο μας λάθος. Υπάρχουν ακόμα ανεξάρτητες φωνές και δυνάμεις της γενιάς των σημερινών 30άρηδων, που πρέπει να αποτελέσουν τις νέες ελίτ στον πολιτικό, επιχειρηματικό, κοινωνικό, δημοσιογραφικό και καλλιτεχνικό χώρο. Είναι αυτοί που θα επανιδρύσουν τη χώρα, και όχι αυτοί που μας κυβερνούν από εικοσαετίας και μέχρι σήμερα, υποπροϊόντα του κομματικού σωλήνα, υπηρέτες μιας φαύλης πολιτικής κατάστασης, στην οποία κυριαρχούν οι φθαρμένες πολιτικές παρατάξεις. Οι Έλληνες της μεταπολίτευσης φθάσαμε στην Ύβρη και βιώνουμε ήδη τη Νέμεση. Αν τώρα αμέσως δεν γίνουν σαρωτικές αλλαγές, ρήξεις και ανατροπές, αν δεν αναβιώσουν και δεν προστατευθούν οι θεσμοί, θα ζήσουμε την Τραγωδία δίχως την Κάθαρση.
