Οι 48αρηδες του Γριζάνου έγιναν πάλι παιδιά

G2

Πέρασαν 48 ολόκληρα χρόνια από τη γέννησή τους και περίπου 35 από την αποφοίτησή τους από το δημοτικό σχολείο. Οι ίδιοι σήμερα, οικογενειάρχες, που ετοιμάζονται να παντρέψουν τα βλαστάρια τους και να γίνουν παππούδες δηλώνουν ακόμη παιδιά και θυμούνται…
Θυμούνται το 1974 όταν έπαιρναν τις σάκες στην πλάτη, όπως τις αποκαλούσαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες τους και περνούσαν την πόρτα του διαδακτηρίου για να φοιτήσουν στην πρώτη τάξη του Δημοτικού Σχολείου Γριζάνου.
Θυμούνται ακόμη την κυρία Χριστίνα, πρωτοδιοριζόμενη  τότε δασκάλα τους, μια  νεαρή κοπέλα γύρω στα 25 που ξεκινούσε την επαγγελματική της πορεία στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.
Θυμούνται και αναπολούν τις σκανταλιές μέσα στην τάξη, στην αυλή του σχολείου και στα σοκάκια του Γριζάνου, που τόσο διαφέρουν από την δεκαετία του 70’ με το σήμερα.
Ο λόγος για τη γενιά του 70’ γυναίκες και άνδρες σήμερα που είτε βρίσκονται στο χωριό, είτε σε κάποια άλλη περιοχή, ανθρώπους πετυχημένους σε διάφορους επαγγελματικούς τομείς, συναντήθηκαν όλοι μαζί, όπως και τότε, να θυμηθούν και να αναπολήσουν τα παλιά. Να φέρουν στις μνήμες εκείνες τις εποχές, τις παλιές, που μπορεί για τους γονείς τους και για ολόκληρο το χωριό και τα γύρω διαμερίσματα, να ήταν δύσκολα, ωστόσο για εκείνα ήταν ξέγνοιαστα, καθώς η παιδική αθωότητα δεν άφηνε περιθώρια για προβληματισμούς και σκέψεις. Τώρα όντας μεγάλη και υπεύθυνοι νιώθουν τα προβλήματα μιας και τα χρόνια που διανύουμε είναι ιδιαίτερα δύσκολα.
Κοντά στην παρέα που στήθηκε στο Γριζάνο από τους 48αρηδες σήμερα γονείς και σε λίγο παππούδες μιας και κάποιοι εξ αυτών περιμένουν και εγγόνια, η δασκάλα τους. Τα χρόνια πέρασαν σαν νερό και για εκείνη. Η συνταξιούχος πλέον δασκάλα δέχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη την τιμητική πρόσκληση των πρώην μαθητών της, θέλοντας και η ίδια να θυμηθεί και να γυρίσει το χρόνο πίσω. Να ανέβει εκ νέου τα σκαλιά του σχολείου, αυτή τη φορά  χωρίς άγχος, όπως τότε το 1974.
Δασκάλα και πρώην μαθητές είχαν αρκετές ώρες στη διάθεσή τους να επισκεφτούν το σχολείο, τα σημεία που πήγαιναν για περιπάτους, γενικά σοκάκια του χωριού. Να ζωντανέψουν μνήμες τότε που στις τρεις πρώτες τάξεις του δημοτικού τους παρότρυνε να μάθουν γράμματα, να διαβάσουν και να γίνουν χρήσιμοι στο χωριό και στην κοινωνία. Και τα κατάφερε μιας και τα λόγια της έπιασαν τόπο.
Το ταξίδι στο χρόνο ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ με φαγητό και κρασάκι στην πλατεία που βοήθησε να λυθούν οι γλώσσες, να γελάσουν τα χείλη όλων, να πουν όλοι μαζί και τι δεν θα έδιναν να γυρίσουν το χρόνο πίσω για να γίνουν και πάλι παιδιά…